O lekturach, których nie przeczytałam, ale po maturze zamierzam to zmienić

Cześć kochani!

Długo mnie tu nie było :/ Niestety, nauka trwa, olimpiady się piszą, matury próbne szykują... Jednak tak łatwo się mnie nie pozbędziecie ;)

Skoro szkoła dość intensywnie rozporządza teraz moim życiem, pomyślałam, że czemu miałabym tego nie wykorzystać? Literatura i szkoła mają wspólny temat - lektury szkolne.

Ach, lektury szkolne! Moja największa zmora. Choć książki, jak wiecie, czytać uwielbiam, przy lekturach szkolnych często odpadam. Moja umiejętność wciągnięcia 400 stron w jeden dzień wygasa, gdy te strony okazują się należeć do Reymonta czy Sienkiewicza. Z tego powodu, wiele razy odpuściłam sobie lekturę szkolną na rzecz interesujących mnie książek - i szczerze powiedziawszy wcale tego nie żałuję. Bo tak właściwie...  na maturze chyba bardziej przyda mi się znajomość dziewięciu, bardziej intrygujących mnie utworów, niż jednego, z którego niewiele pamiętam? Tak przynajmniej to sobie tłumaczę.

Są jednak takie dzieła, których nieznajomość aż mnie boli. Nie przeczytałam ich, nie dlatego że nie chciałam, ale z powodu braku czasu. Ucząc się na 4 rozszerzenia, czasu poza szkołą mam naprawdę niewiele. A muszę go wykorzystać na zadania domowe, powtórzenie wiadomości z lekcji, czas dla siebie, pracę nad olimpiadami... Gdzie tu czas na lektury? Chętnie bym siedziała codziennie do 2 w nocy i czytała, ale mój mózg chyba nie dałby rady. I tak oto wiele lektur po prostu straciłam :<

A więc cóż to za książki? Już Was nie męczę i zapraszam do zapoznania się z zestawieniem :D

„Wesele” akurat przerabialiśmy w szkole lekko ponad miesiąc temu. Niestety, po doświadczeniach z III częścią „Dziadów” boję się czytać takie lektury - okazuje się, że zdaniem nauczycieli nie wynoszę z nich odpowiednich informacji. Zauważyłam, że czytając streszczenia i słuchając omówienia na lekcji, dowiaduję się po prostu więcej. I choć chciałabym móc takie lektury czytać, czasu nie wystarcza mi na to, bym zrobiła to z taką dokładnością, jakiej nauczyciele ode mnie oczekują.

„Romeo i Julia” to dzieło, na które czaję się już dobre 6 lat. Kiedy było to akurat moją lekturą, przeżywałam swego rodzaju bunt - stwierdziłam, że nie przeczytam tego, bo nie pozwolę dysponować swoim czasem. Chciałam, by przeczytanie tego dzieła, było moją decyzją. I taką ją też sobie zostawię, dlatego przeczytam to dopiero po maturze. A kiedy? Tego nie umiem Wam powiedzieć :')

„Kordiana” bardzo chciałam przeczytać, kiedy był moją lekturą, ale akurat wtedy byłam w trakcie intensywnych przygotowań do konkursu i po prostu nie miałam czasu na nic. Dlatego zdecydowanie muszę to kiedyś nadrobić.

No i siara... Nie przeczytałam „Oskara i Pani Róży”... Na swoje usprawiedliwienie mam to, że kiedy było to moją lekturą, poszliśmy na sztukę na podstawie tej historii i po tak silnych emocjach, jakie ta mi zafundowała, nie byłam w stanie sięgnąć po tę powieść. Ale to nadrobię, obiecuję!

„Mistrz i Małgorzata”, która również przypadała na okres moich przygotowań do konkursu. Ta historia sama przez siebie mówi „Przeczytaj mnie!” i po maturze zdecydowanie będę musiała spełnić jej oczekiwania.

„Skąpca” Moliera chcę przeczytać, bo gdy omawialiśmy go w gimnazjum na lekcjach, wydawał mi się bardzo ciekawy. Mam zamiar przekonać się czy rzeczywiście takim jest :)

Tyle z lektur, których wstydzę się, że jeszcze nie przeczytałam. A czy Wy macie takie lektury? I jaki macie stosunek do czytania lektur w szkołach? Uczniowie robią to Waszym zdaniem bardziej dla siebie czy nauczyciela? Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii! :D

Ze względu na to, że ostatnio siedzę w rytmie szkolnym, takie tematy są mi bliższe. Pomyślałam, że mogłabym to wykorzystać i w najbliższym czasie przygotować cykl lekturowy, w którym trochę bym jeszcze ponarzekała na lektury. Co Wy na to? ;) Dajcie znać w komentarzach! ;)

Do przeczytania!
Pozdrawiam!
Lexi D.